Kilometers vreten

Kilometers vreten.
Vandaag staat op het programma om naar de 4000 eilanden te fietsen. Om er te komen fietsen we eerst terug naar de hoofdweg. Negen kilometer rode natte gravel  en onze fietsen zien er niet meer uit. Het heeft de hele nacht geregend dus de weg is soms vol met gaten en modderig, uitkijken geblazen want ik heb geen zin in een modderbad:)
Daarna is het één saaie rechte weg die af en toe ook nog ophoog gaat. Er lijkt geen eind aan te komen. Wanneer we een stuw zien maakt Jan de fietsen schoon, want alles kraakt en piept. De klei zit er stevig aan vast en hij krijgt zelfs in de stroomversnelling niet eens alles eraf. We zijn net weer op pad wanneer we een jong bokje op een eilandje zien zitten en er niet meer af kan. Weer op de rem en gelukkig is Jan de man die alles kan zodat hij even later weer bij zijn moeder kan zijn.
We arriveren net in een dorpje wanneer er een open busje stopt. De altijd zo passieve bevolking zien we ineens keihard rennen met in hun armen allerlei koopwaar: geroosterde kikkers, papavers?, bamboestengels en wat al niet meer. Het is vermakelijk om te zien.
Zelf lunchen we bij een klein tentje onderweg. Zowel moeder als haar dochter bestuderen nog even de Engelse schriften van school voordat de dochter vertelt hoeveel het kost. We horen het haar instuderen:) Wanneer we nog een gesprekje met haar aangaan lukt het zeer moeizaam. Ik kijk haar schriften in, had ik maar zulke ijverige leerlingen. Keurig staan er hele bladzijdes volgeschreven met de meest sierlijke tekens die je maar kunt bedenken en daarnaast de Engelse woorden in het blauw geschreven,
Na 80 km hebben we het wel gehad maar helaas we moeten door er is hier niks:( Eindelijk zijn we bij de oversteek.... Alleen waar is het? Wanneer ik het vraag wijst iemand dat we rechtdoor moeten. Het pad is bijna geen weg te noemen. De ene kuil naar de ander en vol met modder. Zoiets als het paardenpad in de Lage Vuursche in de herfst:) Er komt geen end aan, uiteindelijk zien we een oversteek. Er staat alleen niemand en geen boot te zien. Wel zien we een brug iets verderop. Inmiddels staat de teller al op 100 km en verlangen we naar een koud drankje. Achteraf blijkt dat de oversteek van de pont wel al in het begin was:) Het stelt niet meer voor dan een klein simpel bootje maar hij brengt je naar de overkant. Hoe ze weten dat je er staat? Ze hebben vast goede ogen maar het komt altijd goed.
Nu zitten we in een prima questhouse totdat we naar bed gaan. Zien we daar toch Zaza lopen ( een kakkerlak ) Mevrouw Helderder meteen geroepen die hem met de spuitbus heeft afgevoerd. Dus ik hoop dat we nu rustig slapen :)
Liefs van ons Jan en Marlies