Schijn bedriegt.

Schijn bedriegt

Op onze eerste dag in Chiang Mai waren we krasse zeventigers tegengekomen  die hier jaarlijks 6 maanden verblijven. De vrouw vertelde ons dat de tempel op de berg een leuke tocht was om naartoe  te fietsen. Veel bomen en dus schaduw. Ach zei ze tegen haar man:” Ik ga hem morgen nog een keer fietsen”. Vanochtend dachten we, ach laten we die tocht ook eens rijden. Misschien voel je hem al aankomen. We reden helemaal niet zo vroeg weg. Eigenlijk dacht ik dit doen wij wel even. Nou pfff niet dus hoor. Het was 18 km fietsen waarvan 11 km pittig klimmen naar zo’n 1000 meter hoog. Natuurlijk hebben we het met stops gehaald, maar petje af voor de dame. Terug ging iets sneller😉

Op de terugweg rijden we langs de dierentuin en dus gaan we er even kijken. We mogen de nijlpaarden voeren. Je gooit het gesneden eten gewoon in zijn bek. Dit was erg leuk maar verder valt het wat tegen. Veel dieren zitten moederziel alleen in een hok en er is veel achterstallig onderhoud. Gelukkig zijn ze ook bezig met nieuwe onderkomens voor de dieren. Hopelijk krijgen de dieren dan ook een maatje.

Zaterdag 12 februari                                       We hebben besloten dat dit onze laatste dag in Chiang Mai is. Vandaag een ‘lekker niks doen dag’. Het hotel is zo super dat het jammer is om hier weg te gaan. Toch gaan we vanaf morgen weer op de pendalen naar Bangkok. Daarna wordt het een probleem want Indonesië is wel open maar de voorwaarden zijn niet gunstig. Een week in quarantaine zien we niet zitten. Vandaar dat we vandaag ook druk bezig zijn om de plannen om te gooien. Zoals het er nu uitziet willen we na Bangkok richting zuid Spanje of Portugal reizen. Totaal niet onze oorspronkelijke route maar het is niet anders. Deze landen zijn qua temperatuur nog het beste in maart. We hebben nog even dus wie weet gaat het toch nog open. Voor nu eerst maar koffie in de stad😉

Wanneer we langs een tempelplek rijden horen we muziek. Natuurlijk zijn we, zoals altijd nieuwsgierig gaan we kijken. Diverse jongens bespelen onbekende instrumenten. Ik luister en maak een foto. Pas dan kijk ik om mij heen en zie de reden waarom de muziek in mineur wordt gespeeld. Achter mij staat de kist van een overleden vrouw. We nemen meteen gepaste afstand en kijken we wat er gaat gebeuren. De kist staat prachtig op een verhoging omgeven met bloemen en geschenken. In Thailand proberen mensen niet te huilen om de overleden want dit kan ertoe leiden dat de geest van de overleden bang/ ongerust wordt. Het gaat hier om het overlijden van een moeder. De dame ziet er op de foto al op leeftijd uit. Haar zoon ziet er prachtig uit in een zwart pak. Hij heeft het druk. In de tempelruimte en daarbuiten zitten al heel wat mensen. Bij iedereen die aankomt volgt hetzelfde ritueel. Er wordt een foto gemaakt met het gezelschap inclusief zoon voor de kist. Soms heeft de zoon het moeilijk en zien we toch tranen en wrijven mensen hem wat over zijn rug. Als er geen mensen zijn om te ontvangen gaat hij bij de gasten zitten. Alle gasten krijgen een CoronaCheck ( temperatuurmeting en spray) en een sticker dat ze goedgekeurd zijn. Iedereen is in het zwart gekleed en ziet er prachtig uit. Zoon neemt een aantal keren een enveloppe in ontvangst( een bijdrage voor de crematie) Er rijdt een karretje het terrein op. Flesjes water worden uitgeladen en we zien dat de zoon er naartoe snelt om te betalen. Hij moet overal tegelijk zijn. Een andere man betaalt de flesjes en geeft dit duidelijk als cadeau want we zien de zoon hem bedanken. We willen graag zien wat er verder gebeurt maar voelen ons toch ook niet op ons gemak bij dit verdiet. Is het wel gepast? Na een klein uur fietsen we dus toch maar door. Na wat speurwerk op internet lees ik dat de overleden diverse dagen bij een tempel staat om te waken. De ceremonie zelf wordt geleid door monniken waarna aansluitend de crematie plaatsvind. De mensen die komen geven inderdaad diegene die achterblijft geld en betalen zo mee aan de crematie. Wel bijzonder en mooi gebaar.

Als we wat later door het oude prachtige  Chiang Mai lopen bezoeken we een zeer oude tempel (uit 1400) in de Chiang Mai. Hij was ingestort door een aardbeving wat ze nu aan het herstellen zijn. In het complex van tempels staat nog een tempel met een beeld van een man die angstaanjagend eng is. Het lijkt wel een wassen beeld, brrr.     Liefs van ons Jan en Marlies