Ups and downs

Ups and downs

Het is eerste paasdag. Voor ons dit jaar geen eitjes zoeken. Dat realiseer ik mij als Jay belt. We staan midden tussen de mooiste bergen maar ik zou het liefst nu bij hem zijn. Hij is al aan het veranderen in die vier maanden. Smaller koppie en ja nu ook al op de basisschool. Ik vertel dat het nu nog maar negen vingers duurt eer we thuiskomen. Geen idee of hij het opslaat, de eitjes zoeken zijn belangrijker nu🤣En hoewel we nooit meer dan een paaslunch en eitjes zoeken doen, valt het er nu niet zijn even zwaar. Bij ons allebei komt nu langzaam aan weer het verlangen om naar huis te gaan, iedereen weer te zien en in ons eigen bed te slapen. Alleen maar een goed teken denk ik. We hebben zó enorm veel gezien en gedaan. Dus nu de laatste dagen samen genieten van onze quality tijd samen op reis. En dat lukt ons ook goed hoor. 

Vandaag fietsen we een pittige tocht maar het gaat ons gemakkelijk af. Er zitten al zoveel klimkilometers in de benen. We komen Galicië binnen en de omgeving verandert al kort daarvoor. De bergen zijn prachtig overal groeit hei op de bergen die in bloei staat. Helaas zijn de paarse velden op de foto niet zo goed te zien. 

Ook de huizen veranderen. Hier zijn de huizen geschilderd in het bruin of groen en vaak hebben ze een glazen uitbouw bij de bovenverdieping.

Als we aankomen bij de alberque, die pas 2 jaar oud is, blijken ze een wasmachine en droger te hebben. Wat een luxe! Alles ruikt weer heerlijk fris. Er is ook een buitenbad van de gemeente, maar helaas is die nog dicht. Jammer want het is heerlijk weer. Op onze kamer raak ik in gesprek met een Spaanse man. Hij loopt ruim 40 km per dag en start om zes uur in de ochtend. Het was inderdaad gisteren een prachtig volle maan maar ik draai mij nog even om op die tijd. Als we zitten te eten komt hij mij nog even vertellen waar een supermarktje is die open is. De eigenaar is een heel oud mannetje. In zijn winkel verkoopt hij van alles van ondergoed tot yoghurt. Hij lijkt heel blij te zijn met een klant. Als ik ga afrekenen schrijft hij alle bedragen met een potloodje in een boekje en rekent het onder elkaar uit. Heerlijk dit🥰

We zijn net op tijd in de alberque, je moet om tien uur binnen zijn of de deur gaat op slot. De Spanjaard zie ik rommelen in zijn spullen en rondlopen. Hij blijkt zijn portemonnee kwijt te zijn. Alles kijkt hij na maar vindt niks. Samen met diegene die de alberque runt gaat hij vertwijfeld weer naar beneden. Ik probeer na te denken wat ik zou doen als ik terugkwam naar de alberque. Mijn was ophalen en opruimen. Omdat ik graag wil helpen besluit daar te kijken of ik iets zie. Mijn ervaring met mannen en zoeken is misschien gekleurd😉 En ja hoor, in de zwarte vensterbank ligt een zwarte portemonnee. Ik snap dat je dit over het hoofd ziet en helemaal na zo’n lange dag. Ik hoef niet te vertellen hoe blij hij was. 

Maandag 17 april

We moeten de alberque voor acht uur verlaten. De meesten vertrekken al eerder maar bij ons is het wat later😉 Als we buiten komen is de wereld heel klein. Het is enorm mistig, sommige stukken is het zicht minder dan 50 meter en hierdoor ook erg koud. Gelukkig moeten we zoveel klimmen dat we het al snel warm krijgen. En dan ineens begint de mist op te trekken. We zien dat we rijden op grote hoogte en kijken onze ogen uit. We rijden gelukkig ook door kleine dorpjes waar altijd een bar is voor een kopje koffie en in dit geval om ons op te warmen want tijdens de afdaling koelen we weer aardig af.

We rijden vandaag de mooiste etappe tot nu toe. De hele dag mega veel en kilometers lang klimwerk van zeer pittige stijgingspercentage, maar zo prachtig door de bergen. Natuurlijk ook heerlijke afdalingen. Regelmatig stoppen we om te dronen of ons te vergapen aan de natuur. Ook hier weer bergen vol met heide en het enige geluid wat je hoort is van de vogels. Na zo’n 33 km komen we de Spanjaard weer tegen. Hij is alweer bijna op zijn volgende bestemming.

Het is voor ons al laat in de middag wanneer wij arriveren bij onze nieuwe slaapplek. Weer een fijne alberque met dit keer één andere pelgrim, een vrouw uit Noorwegen. We eten samen met haar in een heel leuk huiskamer restaurantje tegenover de alberque. Van de buitenkant zie je niet dat het een restaurant is. Een vrouw op hoge leeftijd, die mij doet denken aan mijn moeder schotelt ons heerlijk eten voor. Echt een soort moeke en absoluut niet bang voor covid en komt voor de foto zelfs naast ons staan. Super einde van een topdag in alle opzichten. 

We schieten nu op nog maar ongeveer 150 km voor we in Santiago zijn.

Liefs van ons Jan en Marlies 

PS bij de video’s een (drone) impressie van ons in de bergen