Ontmoetingen

Ontmoetingen

Voor het eerst fietsen we weg met een bijna lege maag. We hebben nog  instant eten maar we gokken het erop dat we snel een ontbijt kunnen scoren. Overal in Thailand staan stalletjes maar in dit park waar 4 mensen slapen is er logisch bijna niks. Na 15 km met wat kleine klimmetjes komen we in de bewoonde wereld  en ontbijten langs de rivier.

Vandaag fietsen we weer de leuke kleine weggetjes en volgen de rivier. Veel Thaise mensen hebben daar een zitje gemaakt. Een moeder met twee zeer jonge kinderen komt naast ons rijden op de scooter. Ze zegt mij gedag en maakt een praatje met Jan. Ze mist nu al een aantal tanden en is gok ik begin dertig. Niet veel later halen we haar weer in en zij ons weer. Nu zegt ze:” money, money” en ik doe alsof ik haar niet begrijp. Ze probeert het bij Jan en geeft dan aan dat ze naar huis gaat. Dit is een lastig dingetje wat blijft hangen bij mij. We geven namelijk soms mensen wel geld en nu niet…Misschien had ik het wel moeten doen, tja wat is wijsheid. Gezien haar gebit had ze niet veel geld, maar wel twee kinderen…

We rijden een lange rit vandaag maar de temperatuur is ook perfect.  Uiteindelijk eindigen we in een grote plaats Tak, bij een hotel aan de rivier. Ik zie al voordat we inchecken wat ik wil eten. Een groot reclamebord met pizza lokt mij meteen. Als we er later een bestellen vraagt de vrouw of we er mayonaise op willen?? Niet veel later zie ik dat ze de pizza over moet maken omdat ze er toch mayonaise op spuit. Waarschijnlijk is dat dus hier heel normaal. Smaken verschillen😉

 18 februari

Na een heerlijk ontbijt zoeken we de toeristenpolitie op. We hebben aan het eind van de maand een nieuwe stempel voor ons visum nodig in ons paspoort. Het blijkt dat we nog wat verder door moeten rijden. Geeft niks, rijden ze toch gewoon even met ons mee. En dus rijden we niet veel later onder begeleiding van twee agenten met motor naar een plek van nog geen 500 meter verder. Het is dicht, logisch er zijn geen toeristen. Wel hangt er een bord met een telefoonnummer. Gelukkig komen we nog door een plaats waar we dit kunnen verlengen.

In deze plaats is een brug van 200 jaar oud. We rijden erover heen en zien een visser. De man blijkt 74 te zijn. Hij heeft duidelijk Parkinson en snijdt trillend banaan in stukjes want dient als aas.  Op zijn gemak is hij in de weer met zijn spullen. Hij heeft diverse  plastic flessen waarom garen zit met aan het eind een haakje. De stroming in het water is groot en de lijn gaat zeker 100 m uit. Hij heeft een vernuftig systeem met een elektriciteit-klosje wat heen en weer beweegt wanneer hij beet heeft. En ja hoor, beet!! Het is een goede invulling en inkomsten van de dag met 7 lijnen. Beter dan niks doen lijkt mij.

Vandaag slingeren mijn gemoederen heen en weer. Indonesië lijkt toch een no go dus wel een teleurstelling. Naast de quarantaine is er ook een mondkapjesplicht voor buiten. Fietsen met een mondkapje is in die hitte niet te doen. Thailand zijn we nu twee maanden en vinden we genoeg. Dus tja … Wat een luxe probleem he, waar hebben we het over.
Ik merk dat ik toch graag alles geregeld wil hebben wat nu niet lukt dus vandaar de onrust. Nou ja we fietsen maar gewoon door naar Bangkok. Komt tijd komt raad

Jullie hebben nu andere problemen hoorden we. Een heftige storm. Hopelijk is alles heel gebleven. 

Liefs van ons Jan en Marlies