Wat een dag.....

Wat een dag...
We starten de dag met een geweldige afdaling. Haarspeldbochten waar de remmen behoorlijk getest worden. Zeker 17 km dalen we in een adembenemend landschap af. De bergen zijn prachtig groen. We stoppen bij een waterval. Het is 1 mei, hier een feestdag dus de meeste mensen zijn vrij en dat is te zien. Op het platform wordt druk gedanst met een trommelaar. Jan gaat ook even kijken. Schoenen uit en dan gebeurt het, oeps onderuit:( Eerst lijkt het mee te vallen, maar we koelen het maar wel meteen. Achteraf krijgt Jan er flink last van, ziet er ook heftig uit, zie foto,
We vervolgen de weg en eigenlijk gaat alles goed. We kiezen, op advies van een Zwitser een klein geel weggetje. Hij komt langs een mooi meer en de weg wordt wat meer een onverhard pad. Maakt niks uit denk ik nog, we hebben navigatie. Dan wordt het pad steeds minder toegankelijk en ik zie oude olifantenpoep. Op slag breekt het koude zweet mij uit. We rijden wel in de jungle!  De optie teruggaan komt natuurlijk in ons op, we zijn inmiddels al zo'n acht kilometer verder. We moeten een pad door, waar je amper als fietser doorkan. Ik weiger en richt mij meteen voor hulp tot onze overleden moeders, de angst is echt erg. 
We nemen de afslag niet en komen uit bij een hutje midden in de jungle. Waar leven ze daar van? Het zijn oudere mensen die geen woord Engels spreken. Met gebaren wijzen ze ons de weg, hopelijk de juiste. Uiteindelijk begint de weg breder te worden, we rijden naast de stroomkabels om de olifanten tegen te houden. Mijn rug is doorweekt en ik ploeg achter Jan aan op het bijna onbegaanbare zandpad. Leuke route van die Zwitser :(
Gelukkig overleven we het en komen we aan bij een breed pad en een 'winkeltje' waar we wat drinken en bijkomen. We krijgen een mango en een zo blijkt later een houtappel. Hij laat zien hoe het open gaat. Gewoon hard mee op de grond slaan:) Het ruikt vies en smaakt heel apart. Glimlachen en zeggen dat het erg lekker is:) We bewaren hem, zeggen we. "De olifanten zijn er ook dol op", zegt de man. Ik weet één ding zeker we gooien  dat stuk fruit zo snel mogelijk onderweg aan de kant. Olifanten lokken doen we niet aan!
We rijden weer op de gewone weg en komen bij een splitsing. Ik rij even terug om te kijken welke weg waar naartoe gaat als Jan mij roept. Een enorme Verraan steekt de weg over, helaas ben ik net te laat om het vast te leggen. We denken dat we rechtsaf moeten en zonder nog te kijken slaan we deze weg in. Na 6km heerlijk veel bergafwaarts te rijden, met de wind in de rug, komen we erachter dat we fout zijn. Helaas er zit niks anders op dan terug te rijden maar de tijd en kilometers tikken door. Er is geen hotel te zien dus blijven we doorrijden. Uiteindelijk vinden we een reclamebord en rijden die weg in. We komen onderweg nog een stoet mensen tegen op weg zijn naar de tempel. Ze zijn prachtig gekleed en dragen offers voor Boeddha bij hun.
Het hotel is in verbouwing maar gelukkig zijn we welkom. We krijgen een kamer met 5 bedden!  Ondertussen dat ze de kamer in orde maken drinken wij wat bij  het meer. Er blijken zelfs kleine krokodillen aan de overkant te zwemmen. Aan deze kant komen ze niet, volgens de eigenaar. Ik weet één ding ik ga het water niet in:)  
Wat hebben we het slecht:) Ik geniet van de plek en de rust, het wordt hier in de toekomst prachtig. De kamer is klaar, mooie zwanenhanddoeken, verse bloemen in een vaasje en allerlei toiletartikelen staan klaar in de douche. Wauw! Na bijna 90 km zeer welkom!
We genieten van alles intens, het leven, zo bleek vandaag maar weer, is  kort genoeg. Iemand van het koor waarin ik zing is veel te vroeg aan kanker overleden. Wat een dag..
Liefs van ons Jan en Marlies
PS foto's komen morgen, te weinig internet