Kwestie van vertrouwen.

Kwestie van vertrouwen.
We zijn er al weer vroeg uit en onder begeleiding van de 'papa's' nemen we afscheid. 
We rijden op de navigatie naar Galle. De weg bijna langs het strand is veel korter maar erg druk. Wij gaan meer voor de leuke stille weggetjes. Dat het niet altijd goed uitpakt bleek vandaag..
Het eerste stuk gaat goed al komen er al snel behoorlijke klimmetjes. Dan klimt de weg steeds meer omhoog en wordt steeds slechter. We zien vrachtwagens af en aan rijden voor de weg. Nergens staat dat doorrijden niet mogelijk is en meerdere tuk tuks passeren ons totdat we niet verder kunnen. Een man vraagt mij om geld en sigaretten. Dat is de tweede keer al vandaag en hebben we nog niet eerder gezien. 
We kunnen gelukkig wel een andere weg in. Helemaal doorweekt van het zweet ( hitte en klimwerk) stoppen we en gaan toch maar ouderwets met de kaart plaatsen opschrijven. Een goede zet wat het is op deze manier een toproute. We rijden lekker door en stoppen bij de supermarkt voor de lunch. Meestal doet Jan de inkopen en wacht ik bij de fietsen. Nu draagt hij mij op dat ik het maar eens moet doen. Het geluk is met mij, ze hebben airco ( hebben ze eigenlijk nooit) en ik doe extra lang over de boodschappen:)
Op een rustig paadje zitten we te lunchen als de eigenaar van het huis even komt kijken. Hij loopt heel moeilijk, heeft een kunstbeen en maakt een praatje. Hij blijkt een leraar te zijn die met pensioen is. Hij vertelt dat het geen vetpot is maar dat hij arme kinderen helpt door aan hun Engelse les te geven. Wanneer ik vertel dat ik  'speciale kinderen' lesgeef krijg ik zijn naam en telefoonnummer. Als ik advies wil kan ik bellen, lief he.
De tocht is mooi en we rijden al vlot Galle binnen. Onze verre familie heeft hier een groot fort gemaakt en er zijn nog veel sporen te zien. We willen vandaag er doorheen fietsen en de stad morgenochtend verkennen. Daarna met de trein naar Colombo reizen zodat de cirkel bijna rond is. 
Een man spreekt ons aan of we al accommodatie hebben gevonden. We gaan niet teveel op hem in en doen ons eigen ding. We vinden een hotel en staan om acht uur stil bij dodenherdenking ( weliswaar eerder dan in Nederland ) en gaan  daarna nog even de stad in. Nog maar net op pad of iemand spreekt ons aan. Of wij niet op de fiets zijn. Door onze eerdere ervaringen met de vraag om geld en sigaretten zeggen we dat het klopt en lopen door. Hij roept nog "wacht even" maar we luisteren al niet meer. Dan komt hij naast ons rijden in zijn tuk tuk met in zijn handen Jan zijn hoed...
Oei wat hebben we weer snel onze conclusie getrokken. De man, die ons vanmiddag vroeg of we al accommodatie hadden gevonden, had de hele middag gekeken of hij ons nog zag en ..zomaar voor niks... 
Liefs van ons Jan en Marlies