Als de kat van huis is....

Een aantal maanden geleden hebben we het plan opgevat om naar Venetië te fietsen. Onze jongste zoon was op datzelfde moment bezig met een totaal andere zomervakantie. Hij wilde samen met een aantal vrienden een villa huren in Spanje. Ze waren al een aantal keren bij elkaar geweest om accomodaties te bekijken en vast te stellen hoe lang ze zouden gaan. Dat laatste was het lastigst, de een wilde wel twee weken gaan en de ander maar een week. Totdat wij onze vakantie kenbaar maakten.....
De volgende dag vertelde Tom dat de vakantie met zijn vrienden niet doorging, ze konden het niet eens worden over de duur van de vakantie, hij bleef thuis. Is dit toeval of is ons huis straks die prachtige villa, weliswaar niet in Spanje maar wel gratis
Een dag later vertellen wij dat we toch besloten hebben om maar twee weken te gaan fietsen. Tom reageert heel medelevend en vindt het jammer voor ons dat we zo kort gaan. Wanneer we de volgende dag aan tafel zitten komt hij terug op de beslissing dat we maar twee weken gaan fietsen. "Weet je het wel zeker?"zegt hij, het lijkt mij wel erg kort om te gaan. Hij komt er een paar keer op terug zodat mijn gevoelens wel bevestigd zijn, hij wil ons graag wat langer weg zien gaan. Daarom breid ik ons plan uit. Wanneer we twee weken weg zijn bel ik hem op en vertel dat we nog een weekje weg blijven en na een week nog eens. Tot gisteren stond dit plan als een huis.
Bart en Tom vragen rechtstreeks aan mij hoe lang we nu van plan zijn weg te gaan, tja en aangezien ik niet kan liegen vertel ik de waarheid..
Vanavond aan tafel hoor ik welke festivals hij gaat bezoeken en geeft zijn grote broer hem nog tips. Oei, ik ben er dan niet, stel dat daar iets mis gaat..ik zeg maar niks.
Dan richt hij zich tot ons. "Papa en mama kijken jullie wel goed uit op de fiets, zeker met de afdalingen, maar ook op die wegen waar het verkeer langs raast, want ik kan jullie nog niet missen. En vergeet die helm niet op te zetten".
Morgenochtend vertrekken we ...ik ben er nu klaar voor