In de wolken.

In de wolken.

Als we opstaan zitten we letterlijk nog in de wolken. Figuurlijk ook want met  kakelverse eitjes van de boerin en verse broodjes zitten we op ‘onze’ picknicktafel te genieten van het eten en het uitzicht. 

De regenbui heeft ons gisterenavond geschampt en is er niet veel meer gevallen. We nemen afscheid en de 3 km klim van gisteren van 12 % gaat zoeven we nu in een paar minuten naar beneden. Het gaat lekker snel maar net na de plaats moeten we  dezelfde percentage weer omhoog. Dat gaat iets langzamer en we duwen de fietsen weer omhoog😉 

Hoogste tijd boven voor een koffie en een apfelstrudel. Als we net klaar zijn komen Judith en Peter er aan. We fietsen samen verder. Voor vandaag staat er een pittige klim en de maker van de route adviseert de trein te nemen. Jan wil de route wel fietsen en wij nemen de trein. Het perron waar de trein aankomt is aan de overkant alleen er is geen lift. We hebben tijd genoeg en besluiten naar het volgende station te fietsen in de hoop dat daar het spoor goed te bereiken is. Oei en toen ging het fout. Het treinstation bleek niet in de plaats te zijn maar 15 min terug. We besluiten om dan toch maar de klim te doen. Het is zweten en afzien maar we redden het💪

Jan komen we in de plaats Bad Gastein weer tegen. Dit is een plaats waar ooit keizerin Sissi en andere elite nog kwam. Nu is het iets in verval maar nog steeds schitterend met een groot hotel tegen een bergwand aangelegen.

Vandaag moeten we ook een stuk met de (auto)trein. Als we bij het eindpunt arriveren krijg ik een appje van de andere Nederlanders. Ze zijn al op de camping waar we elkaar weer zullen treffen. ‘Spoedbericht’, een vrouw op de camping is haar fiets reisgidsje vergeten. Willen jullie even kijken? Ja hoor, hij blijkt nog in het restaurant te liggen.  Of we die even kunnen ophalen en meenemen. Het bericht had geen minuut later moeten komen want even terugfietsen kan niet😜 Er volgt namelijk een schitterende afdaling van 8 km. Echt een wauw gevoel. Wat een geluksmoment.

Wat een enorme bergen! Jan flitst naar beneden, ik stop af en toe voor een foto en vlieg daarna weer verder. Binnen enkele seconden schiet de km teller al boven de veertig.

Als we vermoeid op de camping arriveren wordt er voor ons gekookt door de andere Nederlanders van de eerste camping. Hoe lekker is het om zo aan te schuiven. Uiteindelijk eten we met 9 man! Overal zijn tafels en stoelen vandaan en er staat een top pasta gerecht op tafel met sla. Het zijn allemaal fietsers en raadt maar hoeveel procent uit het onderwijs😉

Zaterdag 22 juli

Iedereen vertrekt weer op zijn eigen tempo. Wij doen het samen met Judith en Peter rustig aan. We wachten de onweersbui wel even op de camping af en als we wegfietsen breekt de zon al door. We fietsen afzonderlijk op eigen tempo maar laten elkaar weten waar we overnachten.

Vandaag fietsen we bijna alsof we in Nederland zijn, de route is nagenoeg vlak. Voor mij wel fijn want slapen wil niet elke keer goed lukken. 

We zitten nu in Karinthië. Hier volgen we een lang stuk de rivier met uitzicht op bergen.

Het is een relaxt leven zo. Fietsen met de wind in de rug en regelmatig een stop voor een broodje langs de waterkant te eten of wat te drinken.

Elke dag komen we veel fietsers tegen waarvan bijna iedereen met een elektrische fiets. Wat opvalt is de onvriendelijkheid, maar een enkeling groet terug. Toch zijn de mensen op de camping of in de winkels wel vriendelijk.

We eindigen in de plaats Villach op een camping waar je nooit wilt staan! Als we aankomen zijn Judith en Peter er al. Wij worden naar een trekkersveld gedirigeerd. Een oudere man brengt ons op de fiets hier naartoe. Er staan al vier tentjes op een klein stukje grond met uitzicht op een gebouw. Ruimte is er bijna niet je staat echt dicht bij elkaar. Ik fiets een rondje op de camping op zoek naar Judith en Peter. Ze hebben niemand bij de receptie gezien en er stond een bord dat je zelf een plek mocht zoeken maar wel 4 m afstand moest houden.Ze staan heerlijk onder de bomen met ruimte om hun heen. De keus is snel gemaakt wij zetten hier onze tent op. Het is  31 * dus eerst de dorst lessen. Ja hoor dan komt het mannetje op de fiets weer aan. Het was duidelijk niet de bedoeling dat hier een tent werd neergezet maar uiteindelijk was het oké.

We verwachten niet dat het druk wordt op de camping maar …. Hier zou je niet willen staan. Rijen dik van auto’s met een caravan erachter. Er zit minder dan een meter ruimte tussen. Elke standplek is twee keer gebruikt😰

Het is echt te gek voor woorden. Nou ja wij overleven deze nacht wel, maar eens en nooit meer. 

Morgen fietsen we naar Italië 🇮🇹 ik ruik de cappuccino al😉

Liefs van ons Jan en Marlies