Italië

Italië

Het regent aardig vannacht maar in de ochtend is het droog. Het is  allemaal lekker opgefrist door de regen. Ik denk dat dit de reden is dat het hier nog allemaal zo groen is, want overdag is het toch meestal tussen de 31-33 graden.

We zijn al vroeg wakker  geworden van onze buren in de campers maar als ik de camping over loop is bijna iedereen alweer vertrokken. Vandaag is het 50 km klimmen en daarna een enorme afdaling. De klim valt mee, er valt elke keer zoveel te zien. 

Onderweg komen we een stel tegen🥰Ik hoop dat we samen op deze wijze ouder kunnen worden. Ik zag ze al op de camping. Beiden op ‘gewone’ fietsen en zij in ieder geval 75. Ik schat hem ongeveer dezelfde leeftijd. Ze zitten aan een picknicktafel klaar voor de lunch. Kleedje erbij, maar dit fungeerde ook als rok, vertelde de vrouw. Italiaans koffiezetapparaat mee, brood en beleg op tafel. Klaar voor de lunch😉 Hij was vanuit Nederland op de fiets gekomen, zij tot München met de trein. Nu samen op weg naar Italië. Als we dit samen zo mogen beleven🤞

Niet veel later passeren we de Italiaanse grens. Opvallend is dat de grenspost nog echt een grens is met bewaking. We fietsen al door dorpjes waarvan de huizen nu anders eruit gaan zien 👍 en ondertussen  klimmen we gestaag door. We drinken heerlijke koffie in een tuin met ligstoelen. De hoogste tijd voor een siësta. Totaal herboren fietsen we een uurtje later verder en beginnen al vrij snel aan de afdaling. Kilometers lang zoeven we naar beneden. Regelmatig stoppen we voor foto’s of om de rivier even in te gaan.  We rijden  op  de ‘fietssnelweg’. Een breed fietspad gemaakt op een oude spoorbaan.

Als je aan Italië denkt denk je aan koffie, pizza en … juist tunnels. Zodra de daling inzet passeren we enorme lange tunnels. Als ik net voor een oud treinstation wat nu dienst doet als restaurant roep of het al tijd voor bier is moet ik vol in de remmen, Jan stopt zo snel🤣 Wat een topplek, in ligstoelen genieten we van de schaduw en het uitzicht. Het gebouw is ingericht als expositieruimte en zoals je op mijn foto van een foto kunt zien zien we foto’s van de tijd dat de bruggen werden gebouwd. Werklui met pet, hoge hoeden voor de bedenkers en andere belangrijke mensen.  Met dit in het hoofd fiets en kijk je nog weer met andere ogen over de bruggen. Grappig is dat je hetzelfde geluid als bij een trein hoort wanneer je eroverheen fietst.

We nemen alle tijd voor deze route het is zo mooi!! Kijk maar naar het filmpje.

Wanneer we bijna bij ons hotel zijn moeten we natuurlijk klimmen naar het dorp toe, het is bijna vaste prik. Wat waarderen we het weer om een eigen douche, een zachte echte handdoek, een heerlijk bed te hebben. De dag kan niet meer stuk na al dit moois. Samen met Judith en Peter eten en slapen we in dit hotel. 

Tot nu toe staat deze ‘etappe’ als nummer 1 van al onze routes die we hebben gereden. 

Maandag 25 juli

We dachten dat vandaag een makkie werd maar dat liep toch iets anders..Juist omdat we dachten dat het wel meeviel namen we de tijd en begonnen met  een cappuccino op het terras.

We proberen op de route te komen en niet veel later is de weg verspert. Tja hoe dan? Dus hek weggeschoven en we vervolgen een zand/ stenen pad. Een heel stuk verderop zijn 2 mannen bezig maar zeggen niets als we langs ploeteren. Na ruim 3 km komt de versperring aan de andere kant.Het is wel wat moeilijker maar na wat kunst en vliegwerk lukt het ons om er weer langs te komen. Ik was al bang dat we weer terug moesten 😉 Gelukkig rijden we even later weer op een gewone asfaltweg  en vervolgen we de route.

Onderweg passeren we Venzone. Een stad waar in 1979 wel 1000 mensen omkwamen door de naschokken van een aardbeving. De huizen staan er nog steeds en wanneer we er rondlopen lijkt de tijd stil te hebben gestaan. Zelfs de complete keuken staat nog in een half ingestort huis. Het centrum van de plaats is in een record tempo weer herbouwd. Als je daar loopt laten alleen de fotoreportages zien hoe heftig het is geweest. Als je van niets zou weten zou je niks bijzonders  zien aan deze plaats.

Als we verder fietsen is het tijd om een plekje te zoeken voor de lunch. We zetten onze stoeltjes langs de rivier en nemen een heerlijk verfrissende duik. We laten om meevoeren door de sterke stroming en picknicken daarna in de schaduw. Dit is voor mij echt het vakantiegevoel om zo lekker te lunchen. 

Ondertussen is de warmte en wind in kracht toegenomen en juist je raadt het al, wind tegen. De weg is een soort vals plat maar dan met regelmatige ‘kleine’ klimmetjes. Het wordt steeds warmer en de temperatuur is ruim boven de 35 graden. Dan zien we ineens een meer met bijna blauw groen water. Het lijkt wel een sprookjesmeer. Het is een meer in een natuurreservaat. Het schijnt vol vis te zitten.

We snijden een stuk af en pakken de verkorte route om  in Maniago te eindigen.  De warmte mat mij af en waar de route mij gisteren niet lang genoeg kon duren tel ik nu de laatste kilometers af. Pas om 17:00 komen we vermoeid aan. Net na ons komen Judith en Peter met net zulke rode koppen binnen.  Hoogste tijd om het lichaam vocht toe te brengen. Niet veel later schuiven  Karin en Roeland bij ons aan op het terras. Je blijft elkaar telkens weer tegen komen. Gezellig hoor! 

Morgen fietsen we naar de prosecco streek.  

Liefs van ons Jan en Marlies