Op naar het zuiden

Op naar het zuiden

We verlaten Pattaya terwijl er nog veel mensen slapen. Het is meer een stad die in de nacht leeft. Gisteren zijn we overdag met een taxi naar de haven gegaan en terug gelopen. We liepen door de straat waar het nachtleven zich afspeelt, maar ook hier veel lege panden en gesloten hotels/ bars etc.

We merken dat we vlot fietsen. De dreigende lucht waait weer over en de temperatuur is goed te doen. Als we bij stoppen bij een stuwdam in aanbouw staat er midden in de jungle een aangelegde wc. Er zwemmen visjes in. We hoeven ineens niet meer😉

We eindigen weer bij een kustplaats. Er zwemt niemand in de zee. Wel zien we een jong stel krabbetjes? vangen. Langs het strand zien we terrassen staan. Als we in de avond terugkomen zijn er toch nog wel wat stoelen bezet door de Thaien. We zitten er heerlijk. Dan komen er heel veel mensen langs om geld te vragen. We hebben er nog nooit zoveel gezien. Als eerste komt een meisje van 5? wat koekjes verkoopt. Ik weet dat ik eigenlijk niet help als ik wat koop maar kan haar niet weerstaan. We zien al zoveel winkels dicht, hoe is het bij dit gezin thuis? Daarna een ouder stel waarvan hij slecht ziet of blind is? Ze schuifelen met een muziekbox naar ons toe. Wat mogen we toch ons handen dichtknijpen dat wij in een land leven met een AOW. Misschien is het voor sommige niet veel maar hier is niks. Je zou toch zo moeten bedelen. De andere kant is dat we veel ouderen nog volop bezig zien in het arbeidsproces wat je misschien ook jong houdt. Alleen bij ons is er een keuze hier een must. Reden genoeg dus om wat bij te dragen. Daarna volgt een jonge vrouw die zelf zingt. Ze heeft een verlamde voet maar wat doet ze haar best. Ons ‘kleingeld’ is inmiddels op maar de stroom gaat door. Ook de Thaien geven gelukkig zien we. De jongeren die hierna nog komen slaan we over. Ze zijn nog jong en gezond en kunnen nog makkelijk werken. Dit houden we maar een beetje als leidraad. We kunnen niet iedereen helpen al zouden we dat graag willen.

Vrijdag 11 maart

Weer een warme dag en we willen juist heel wat kilometers maken. Toch gaan we op de pendalen. Onderweg zien we een fietser. Ik zeg gedag maar niet veel later komt hij naast mij rijden. “Heb ik jullie niet gesproken bij de Bridge over river Kwai?” En warempel ik had het eerst niet gezien. Het was de man die ons adviseerde om daar de bus te pakken naar Chang Mai. Wat een toeval dat je dan iemand weken later weer spreekt.

We stoppen bij het strand voor de koffie. We krijgen echte koffie die met liefde wordt gemaakt: de bonen worden handmatig gemalen, daarna wordt er koffie gezet zoals de Italianen het doen, op het vuur met zo’n zilver espresso apparaat. Het duurt even maar dan heb je ook wel wat😉 Hij heeft het druk want er is een grote groep Chinezen van de reddingsbrigade die een ceremonie houden. Ik dacht eerst dat het een sportwedstrijd was ze stonden in twee groepen klaar, maar toen ik ging kijken werden er twee papieren boten met een ceremonie in brand gestoken.

We slapen op een ‘resort’ met een vriendelijke eigenaresse. Ze laat mij de tuin zien die vol staat met Doerian bomen. Er worden touwen gespannen om de takken te ondersteunen want deze vrucht kan wel 8 kg kan wegen. Deze fruitsoort stinkt zo erg dat in de meeste hotels borden staan dat het meebrengen van dit fruit verboden is. We vinden het zelf niet zo lekker. Gelukkig heeft ze ook mangobomen en krijgen we die morgen bij het ontbijt. De mango’s zien we onderweg vaak ingepakt staan. Ik gok voor de vogels? 

We ontbijten morgen samen met onze buren. Mensen uit Denemarken met wie we in de avond een biertje hebben gedronken. Het is lang geleden dat we een avondje samen met anderen waren. Het was gezellig! 

Lief van ons Jan en Marlies