Een kleine bolletjes etappe

Een kleine bolletjes etappe
Vanochtend vroeg werden we gewekt door de overburen. Een Duitse familie  met vier kinderen, waar natuurlijk één schreeuwlelijkerd bij zat, waren al voor zessen paraat. Rond zevenen maar opgestaan. We stonden op een plek wat normaal volgens ons meer een parkeerplek is. Maar ach het was droog en het is maar voor een nachtje.
Jan heeft het idee dat hij nieuwe remschijven nodig heeft dus we gaan op zoek naar een fietswinkel. Het is een super grote winkel maar de winkelier kan ons helaas niet helpen. We moeten naar de grote stad. Wanneer we daar later op de dag arriveren blijken de remmen wel te piepen maar er is niks mis mee.
Vandaag zit er stevig klimwerk in de etappe. In het begin lijkt er nog pap in mijn benen te zitten maar al snel gaat het lekker. We komen door de bossen en rijden door veel Duitse stadsparken de een is nog mooier dan de ander.
Het traject van vandaag is of 70 km of over de 100. Dat laatste vind ik te ver en dus gaan we voor de eerdere camping. Hij ligt wat van de route af en we denken een stuk af te snijden. Dat hadden we beter niet kunnen doen...
We moeten door een stadje waar de weg echt recht omhoog gaat en terwijl ik zie dat ik het niet ga redden wil ik mijn schoenen losklikken. Het lukt niet, het gevolg is dat ik langzaam naar rechts val. Niet echt fijn op asfalt, knie en elleboog geschaafd:( de bibbers in mijn benen en dus besluit ik te gaan lopen. Alleen  na deze onmogelijk te nemen berg komt er nog een van 3 km lang en 12%. Het is een verdomd lang stuk lopen met de fiets. Jan zigzagt heen en weer maar het  lukt hem meestal wel om de weg fietsend af te leggen. Hij zet zijn fiets tussendoor neer en komt weer als een echte gentleman mij helpen met de fiets. Ach lief❤️ hoor ik jullie denken. Vond ik ook hoor:)
Eerder op de dag was hij minder lief. Bij elke klim riep hij: "scheelt weer een buikwandcorrectie-operatie!" Je zou hem toch wurgen, helaas begint dan net de klim en heb ik geen handen meer vrij.
Nu moe maar voldaan op de camping en natuurlijk zien we daar weer de zwagers uit Nederland en het meisje die alleen fietst. Peter en Judith helaas niet, zijn vast al verder.
Morgen nog een rustige dag en dan komt de zwaarste etappe van dit boekje. We gaan het zien, nu lekker met zijn allen een hapje eten.
Tot morgen liefs van ons
Etappe Ubstadt- Weiher- Schellbronn 73 km