Kijken en bekeken worden.

Kijken en bekeken worden.
Het verschil met Laos en Vietnam is dat we ons nu in het Engels verstaanbaar kunnen maken. Zo hebben we om 8.00,tijdens het ontbijt, al een 'goed gesprek' met de eigenaar. Zo vertelt hij ons dat er twee belangrijke gebeurtenissen in zijn leven zijn geweest. Ik verwacht dat hij nu zijn vrouw en kinderen gaat noemen maar hij verbaast ons door internet en Obama te noemen. Internet zodat de wereld contact met elkaar kan hebben en Obama omdat hij gelooft dat er nooit meer een tweede zwarte president zal komen. 
Wanneer we na een zeer uitgebreid ontbijt vertrekken krijgen we een hug en lekkers mee voor onderweg:)
De route is vandaag één lange weg van 58 km, wat erg saai rijden is. Gelukkig is het grotendeels bewolkt wat de temperatuur drukt.
Restaurantjes zijn moeilijk te vinden/ aangegeven en wanneer we iets denken te vinden blijkt het niks te zijn.Bij het wegfietsen vergeet Jan zijn hoed. Totaal ontwetend hiervan strijken we een klein stukje terug neer bij een restaurant wat met een mooie tuin is aangelegd. We nemen de tijd om lekker te rusten en al snel dommel ik weg op een bankje. Jan ( zonder zitvlees) gaat op onderzoek uit. Loopt rustig door bij een bord waar ik al was omgedraaid en komt uit bij grote vijvers. Een zeer vriendelijke man legt aan hem uit dat ze daar sponzen ( = dieren) kweken. Hij is ze zojuist aan het voeren en zet de pomp aan om Jan te laten zien hoe deze werkt als er te weinig zuurstof in het water is.
Wanneer  we uiteindelijk bij het restaurant weer vertrekken missen we de hoed van Jan. We rijden terug naar de eerste plek en ik zie dat de eigenaar Jan vertelt dat hij zijn hoed heeft gevonden. Vervolgens zie ik een klein jongetje vanaf het huis van de man aankomen rennen met zijn hoed. Via de achterdeur naar de voorkant waar Jan hem weer terugkrijgt. Ik denk dat hij al een andere eigenaar had:)
In Puttalam logeren we in een basic hotel. Dat je jezelf kunt vergissen blijkt maar dat de mensen ons erg stug leken toen we aankwamen. Niets was minder waar. We kwamen na de gebruikelijk douchebeurt terug om te eten en worden met allerlei gerechtjes schandelijk verwend.Helaas voor Jan geen alcohol -> moslimhotel ( we slapen zelfs gescheiden nou ja, twee aparte bedden op een kamer:)
We slenteren naar de zee waar het stikt van de families waarbij veel vrouwen in burka's en nikabs of Hindoestaans gekleed zijn.Grappig hoe iedereen ongegeneerd ons zit aan te staren. Een beetje dat gevoel dat er een nieuwe komt op de camping en iedereen kijkt hoe die zijn tent opzet. 
Af en toe komt er een waaghals gedag zeggen tot ineens twee jongens vragen of ze met ons op de foto mogen! Ze zijn nog niet weg of ook twee meisjes komen. Vlak daarna spreken twee meisjes in nikabs ons aan. Wat opvalt is dat ze ons een hand geven. Moeder is gewoon gesluierd en komt er even later ook bij. Het gesprek komt ook op de nikabs waarbij de meisjes( tweeling van 16) aangeven dat ze er zelf voor gekozen hebben dit te dragen. Ze vinden het veiliger. 
Helaas vragen ze geen fotomomentje met ons:)
De stad moet toch wel vaker toeristen hebben gezien maar ook daar lijkt het wel of het de eerste keer is dat ze buitenlanders zien. Ook hier is iets drinken lastig, misschien doordat er bijna nergens alcohol wordt gedronken maar een koffie of theehuis zien we ook niet. We komen terecht in een soort snackbar voor hier. Mega groot met te zien aan het uiterlijk veel Tamils en moslims zijn. Het valt ons telkens weer op hoe tolerant de mensen met elkaar en ons omgaan. 
Veel liefs van ons 
Jan en Marlies