Tempo.

Tempo.

Na een supergoed ontbijt rijden we om 9:00 weg. Oei, Jan heeft én goed geslapen én goed gegeten. Normaal rijden we meestal zo rond de 21/23 km per uur maar Jan start nu vol gas. Het is een beetje heuvelachtig wat het landschap nog mooier laat uitkomen, maar het voor nu even iets lastiger maakt maar ik laat mij niet kennen. Als ik het vraag trapt hij meteen op de rem hoor, maar meestal duurt dit geen uren. Ik kijk gewoon graag veel om mij heen wat mijn snelheid remt.

Vannacht sliepen we bij een wijnboer van witte wijn. In dit stuk zijn veel wijnboeren. We rijden er een beetje te vroeg doorheen voor de proeverijen maar de velden met druiven staan er mooi bij.

Wanneer we stoppen voor de koffie moet er altijd eerst een formulier ingevuld worden. De Duitsers blijven goed in hun administratie bijhouden😉 Het begint bij ons ook al in het systeem te komen: mondkapje op, handen desinfecteren, zitten en formulier invullen. Nou ja het is voor het goede doel.

We rijden door naar Bingen. In deze stad eten we net chinees op het terras als we hard horen roepen: “aufsteigen!” Een agent van ruim twee meter loopt samen met zijn maat door de winkelstraat. Wanneer er een jonge jongen doorheen fietst is hij de pineut. We bekijken het tafereel vanuit ons tafeltje en de meetlat bij een van agenten valt mij op. Waar zou dat voor nodig zijn vraag ik mijzelf hardop af. Nog geen minuut later is het duidelijk. De meetlat wordt uitgelegd, ze overleggen even samen. Jan zijn fiets met kar staat er achter, zijn wij nu de klos? Nee hoor, nu moet de Chinees het ontgelden. Ik zie dat ze de lijst doornemen met gasten en dan blijkt dat het terras te dicht op elkaar staat. In allerijl wordt er een stoel weggehaald. Daarna vervolgen de twee weer hun weg. Het zijn van die types die we niet graag zien, iets te groot.

Verder op de route treffen we een Nederlander op de fiets. Hij blijkt van Nederland tot Oostenrijk gefietst te hebben en fiets nu weer terug. Als hij vertelt dat hij naar dezelfde plaats gaat zeg ik dat we nog wel even samen kunnen fietsen. Het is ook onze eindbestemming. “ ik haak toch even af hoor geeft hij niet veel later aan, jullie rijden te hard voor mij. Ik zit er een beetje doorheen. Ik ben vanmorgen gestart in Nierstein.” “Wat leuk wij ook”, zeg ik nog en we nemen afscheid. Ik haak weer aan bij Jan als we ingehaald worden door een Duitse jongen met iets bepakking en met een t-shirt met de tekst: ‘Mr extreem’. Even daarna zwakt zijn tempo af en als ik hem inhaal verontschuldigt hij zich bij Jan. Het waait zo hard. Mag hij even achter ons (vlak uit de wind )hangen. Nou bij start ging ik rustig maar nu gaan we los:) We zullen die mr extreem eens even een poepje laten ruiken. Met 25 km per uur rijden we aardig door. Pas een stuk later, waar we windje zij krijgen neemt hij de kop weer over. Was toch wel even een lekker gevoel. Onze benen zijn goed sterk geworden.

We staan nu op een camping en het is net of we op een Marklin treinmaquette staan. De huisjes langs de kant en voor en achter ons een spoorbaan. Misschien wat drukker maar uitermate goede plek om de boten te bekijken. Wat een stampers zitten ertussen. Met onze stoeltjes zitten we eerste klas om ze te bekijken. In de avond spettert het licht. We zitten voor het eerst helemaal ingepakt. Het ziet er meteen troosteloos uit.

Toch zijn we benieuwd naar het beeld van de Lorely van het sprookje en wandelen nog wat langs de kade. Ze staat in de bocht hoe kan het ook anders. De schepen vergingen door haar toedoen. Gelukkig is er nu veel veiligheid aangebracht voor de schepen zodat we rustig kunnen slapen. 

Liefs van ons Jan en Marlies