Ik ken je niet…

Ik ken je niet..

We rijden de camping af op eigen tempo. Karin en Roeland zijn al vroeg vertrokken eindbestemming vandaag Trevisio. Hotel hebben ze al geboekt. Wij rijden na negen weg. Nog niks geboekt er is vast wel plek. We nemen afscheid van Judith en Peter. Zij blijven nog een nachtje en gaan daarna een andere richting op.

Het is meteen vol aan de bak en fors klimmen. De een na de andere lange klim volgt en het zweet gutst alweer rijkelijk. We fietsen nu volop door de wijnstreek en zien enorme vergezichten met wijngaarden. Overal staan bordjes dat je prosecco kunt kopen. Toch zie ik ook diverse keren andere bordjes staan. Hier controle op de vaccinatie. Dit moet een heftig gebied zijn geweest denk ik.

Tijdens de koffie raken we aan de praat met een Italiaan die jaren in Duitsland heeft gewoond. Ineens vertelt hij dat gisteren Mariia, een Oekraïens meisje van zeven jaar, verdronken is op de plek waar wij gisteren koffie dronken. Het water is er net één meter diep. We hebben inderdaad aan het eind van de dag sirenes gehoord en een heli gezien.. Ik ken je niet en toch blijf je de hele dag in mijn gedachte. Je bent pas sinds februari in Italië komen wonen weet ik nu. Gevlucht voor de oorlog en samen met je moeder en je zusje woonde je nu bij je oma. Gisteren moest een leuke vakantiedag zijn, georganiseerd door de kerk, waarbij je lol kon maken bij de speeltuin en het water. Zorgen en angsten vergeten. Het liep zo anders😰

Ik denk aan je moeder.. gevlucht, alles achter je laten en dan raak je je dochtertje kwijt.. Hoeveel ellende kan een mens verdragen?Ik denk aan je zusje, nog jonger dan jij en nu haar grote zus kwijt. Ik denk aan je oma. Ze was erbij en  zat aan de kant, misschien wel wat te drinken en te kletsen met anderen. Het is er maximaal 1 meter diep en dan ineens zie je haar niet meer. Wat een angst zal ze hebben meegemaakt Hoe schuldig zal ze zich voelen terwijl het geen kwestie is van schuld…En dan komt het moment dat iemand Mariia vindt en ze niet meer leeft.. Terwijl ik fiets denk ik aan je, een lief klein sereen meisje, zegt het nieuws. Zo jong, te jong… Vandaag of morgen zullen we in een kerk een kaarsje voor je branden en een telefoontje plegen naar god (dit zei Gert, mijn oud collega altijd) Laten we geloven dat er een mooi plekje ergens boven voor je is.

In de avond zien we Karin en Roeland voor het laatst. We eten gezellig samen in Treviso. Wat een prachtige plaats is dit. Overal leuke kleine straatjes met gezellige terrasjes. Het doet een beetje aan Venetië denken met al het water wat er doorheen stroomt. Het is heerlijk weer waarbij je nog tot laat in je t-shirt buiten kunt zitten. We bespreken samen nog de routes die iedereen volgt. Zo verschillend en toch zijn we elkaar regelmatig tegen gekomen.

Vandaag zagen we onderweg nog een vader en zoon. Wat leken ze op elkaar! Allebei goed bezweet, zoon gedeeltelijk spastisch maar verder mankeerde hij niks. Ze waren vanuit München naar Venetië gefietst en fietsen nu weer terug. Leuk om zo een vader en zoon reis te maken.

Vrijdag 29 juli

We genieten van een heerlijk ontbijt in het hotel. We eten samen met een ander Nederlands stel die we gisteren tegen kwamen. Ze fietsen elektrisch maar we haalden ze met gemak in.

Het is warm als we wat laat starten. Want waarheen is de vraag. Gaan we met de trein naar Triest of nemen we de boot naar Kroatië? We komen er niet uit..Het oorspronkelijke plan was eerst Kroatië aan te doen en dan over te steken naar Venetië. Doordat we het zo gezellig vonden met alle anderen en vanwege de prachtige afdaling zijn we de route andersom gaan doen  maar ja nu is Kroatië wel pittig om zo te rijden. Eerst maar fietsen. Kilometers lang rijden we langs een prachtig natuurgebied. Ik zie zelfs een schildpad op een overhangende tak. Tijdens de lunch hakken we de knoop door, we gaan naar Kroatië. Via een kortere maar drukke weg fietsen we naar de boot. We hebben geluk en kunnen vandaag nog mee😜

We gaan het wel zien hoe zwaar de route zal worden in Kroatië. We zijn er nog nooit geweest en het onbekende land wint het van de angst of de route niet te zwaar is nu we hem in omgedraaide versie rijden. We zien Venetië vanaf het water en al snel varen we op de open zee. De boottocht duurt 3 uur en net voor aankomst zien we diverse dolfijnen zwemmen en hoog springen achter de boot.Wat is dit toch mooi🥰 De stad bruist volop als we aankomen en het hotel is vlakbij. We mogen onze fietsen buiten laten staan, ze worden geparkeerd. Oei, dit vind ik wel erg spannend. Gelukkig zie ik wanneer ik nog even terugloop dat ze al opgehaald worden.  

Niet veel later lopen we door leuke kleine straatjes vol met kleine en grote eetgelegenheden. Wat een drukte. We vinden  uiteindelijk een foodtruck aan de rand van de stad. We flaneren nog even door de stad en kruipen er dan in, moe van alle indrukken.

Liefs van ons vanuit Kroatië Jan en Marlies