Umuganda

Umuganda

zaterdag 29 juli

Bij de receptie vragen we naar de werkzaamheden op umuganda. De Rwandezen houden 1x per maand umuganda. Ze doen dan in de ochtend van 8-11 uur werk voor de gemeenschap. Daarna ga je met elkaar problemen uitpraten en/ of muziek met elkaar maken. Hij geeft aan dat we ons maar moeten melden bij de plaats daar is wel iemand die het coördineert. Ze helpen vaak met het bouwen van huizen etc We rijden door de plaats maar zien niet echt een groep mensen bezig. Helaas en dus rijden we maar door. 

Verder op de route horen we gezang, zou daar het einde van Umuganda zijn? Het blijkt een bruiloft te zijn. We worden uitgenodigd om in de kerk te kijken. Daar staat een gospelkoor alvast warm te zingen. Wat een enthousiasme en een geluid. Af en klinkt er even een schel geluid door de speaker maar niemand deert dat iets. Ondertussen wordt er door een van de vrouwen van het koor even een baby gevoed en daarna weer op de rug gebonden en we zingen weer verder😉

Het bruidspaar komt binnen en niet veel later komt er nog een bruidspaar binnen. De man die ons uitnodigde zit de hele tijd naast mij en tolkt alles wat ze zingen. Super aardig er is alleen één maar, hij ruikt enorm uit zijn mond😅 

Wat een happening helemaal als halverwege de mis ineens nog een bruidspaar arriveert😱De gasten worden alvast de kerk ingeloodst en het bruidspaar gaat naar een andere ruimte om te bidden. Zij mogen na deze mis in de kerk.

We zijn ruim twee uur binnen als het bruidspaar verbonden is, tijd voor ons om weg te gaan. We hebben geen idee hoelang het nog gaat duren en nog wel een aantal behoorlijke fietsklimmen te gaan. Het is allemaal goed volgens de tolk. De mis gaat vrolijk verder.

We komen nu bij het meer. Aan de andere kant van het meer ligt Kongo. Hier is duidelijk meer toerisme. We drinken even wat en kijken uit op het meer en .. ja hoor op een bruiloftsfeest in de tuin🤣 Zo blijven we in de sferen.

We fietsen de gebruikelijke heuvels. Regelmatig lopen kinderen mee maar vandaag hadden we een nieuw record. Een jongen ik gok 7 jaar en zijn zus (12?)met pan rennen kilometers naast ons de berg op. Als we stoppen om even uit te rusten geven we ze ook maar water want het zweet gutst bij hun ook langs het gezicht. En waarom ze het doen? Gewoon voor de lol.

Het is al ruim zes uur geweest als we bijna bij onze slaapplek zijn. We vragen ons af of we goed zitten maar volgens de jongen die ons begeleidt zitten we goed. We moeten opschieten want de zon is al onder. Het is echt ploeteren want het is een steil stenen pad waar we met de fiets aan de hand overheen lopen. Buiten adem komen we na een stevige klim uit bij de school waar we slapen. Een geweldige plek, super basic met emmers water voor de douche, maar we hebben een prima kamer en het eten staat al klaar op tafel. Het is genoeg voor twee gezinnen. We eten van rijst en de groente en hebben echt geen idee wat voor groente het is maar het smaakt heerlijk.

Na het eten gaan we op zoek waar de muziek vandaan komt op het schoolterrein. Wat blijkt 320 studenten zijn vanaf 15:00 al aan het bidden  en zingen. Het zijn eindexamenkandidaten van 5 scholen. Ze zijn hier een trimester intern. Om 19:00 was het bidden afgelopen en moesten ze weer terug naar het lokaal om te studeren. Vervolgens om 20:30 eten en daarna weer terug naar het lokaal om te studeren tot 22:00 en dan naar bed. Wauw!! Wat een programma he, dat is iets andere koek dan bij ons. De studenten, met een gemiddelde leeftijd van 18 gaan na de examens pas weer naar huis. 

Als alle studenten weggaan praat ik nog na met een docent. Ze bracht ons de zaal binnen en was erg formeel. Dit in tegenstelling tot ze erachter komt dat ik op het speciaal onderwijs lesgeef. Al snel loodst ze mij mee. Wat blijkt ze heeft een zoon van zeven jaar waarvan ze denkt dat hij autisme heeft. Oei en dat in dit land. Wat heeft ze het moeilijk, ze stort haar hart uit en breekt. Ze is zo blij om te horen dat sommige problemen die ze aangeeft heel vaak voorkomen. Ze gaat in de zomer naar Kigali en hoopt hem daar te kunnen laten testen. Na een heel intiem gesprek nemen we afscheid maar houden contact via e-mail. 

Wat een dag! Ik dacht jullie na een week wel wat minder vaak een bericht te sturen maar ik weet niet of dat gaat lukken🤪

Veel liefs van ons Jan en Marlies 

PS bij de filmpjes een indruk van het koor