Veilig

Veilig.

Zondag 22 juli                                                     In de ochtend fietsen we naar het memorial. Waar we ook fietsen, overal staan agenten. Het land is hierdoor enorm veilig, maar waar zijn ze bang voor? Ook bij elk hotel, grote winkel moet je tas door de scan en loop je door detectiepoortjes.

Wanneer we in het memorial zijn geweest is ook onze kijk hierop veranderd. Er zijn meer dan een miljoen mensen vermoord in een korte tijd. Wat eerst je beste vriend of buurman was vermoorde je later… Wat voel je dan? Pure haat? Hoe kon dit gebeuren? In een notendop waarbij ik vele jaren tussendoor oversla:

Lang geleden begon dit alles met Belgische antropologen die de verschillen tussen de diverse mensen gingen opmeten. Uiterlijke kenmerken zoals lengte, neus en afkomst. 

Er ontstond een regerende Tutsi klasse en  80 % van de bevolking waren Hutu en daarnaast een restgroep met Twa. Volgens de Belgen waren de Tutsi’s superieur. Deze uitspraak was het begin van de ellende. Later werden deze afkomst gegevens op persoonsbewijzen gezet.

Vele jaren later wordt, door de inzet van propaganda van radicale groepen via de radio, ( vanwege de laaggeletterheid van de mensen) de mensen opgehitst en enorme haat gezaaid. Er werden al veel eerder veel mensen vermoord, maar op 6 april 1994 begon dé verschrikkelijke afslachting die tot juni dat jaar duurde. Meer dan een miljoen mensen werd in korte tijd vermoord. Voornamelijk Tutsi’s maar ook gematigde Hutu en Twa.

Kun je voorstellen hoe het is om daarna door te moeten leven? Want natuurlijk waren er overlevers. Sommige met zware verwondingen en heel veel kinderen die nog leefden waren wees. We zagen interviews met overlevers die toen kinderen waren. Hoorden over de trauma’s die iedereen had meegemaakt. Ze wisten vaak wie hun familie had vermoord. Hoe moet je dan verder? 

Ze waren nu dertigers/ veertigers. Wat veel terugkwam was dat het zo moeilijk is om nog iemand te vertrouwen. Dit gaf ons toch een ander licht op de enorme hoeveelheid politie agenten die we zien.

Na deze indrukwekkende beelden fietsten we verder naar Hotel Rwanda bekend van de gelijknamige film.

Er was een live optreden van een prachtige Afrikaans trio. Ineens zaten we allebei met tranen in ons ogen. Wat greep dit ons aan. Laten we zorgen dat dit nooit meer gebeurd ook niet bij ons. Al die vluchtelingen die we hebben, laten we alsjeblieft naast elkaar in vrede blijven leven. Laten we ons niet beter voelen. Wees bewust wat media met ons kan doen en blijf zelf denken. Nou de preek is klaar en we zijn niet eens naar de kerk geweest:)

Tijdens de tocht terug wordt Jan aangesproken. Een Rwandese jongen vraagt aan Jan of hij samen met hem wil trainen. Hij zoekt een fietsmaatje:)

Aan het eind van de dag belanden we in de wereld van nu. Tijdens een wandeling naar de supermarkt horen we harde muziek vanuit een hotel komen. Tijd voor een drankje:) op het dakterras. Er is een groot zwembad waar een hoop mensen omheen zitten. Van alle kanten worden we aangestaard, we zijn ook de enige blanken.

Uiteindelijk belanden we op een dakterras waar een groep mensen ons meteen opvalt. Wat zien ze er mooi uit. Haren op allerlei manieren gevlochten en ook qua kleding heel verschillend. Een vrouw valt helemaal op en is een plaatje voor de camera. Het duurt even maar uiteindelijk vraag ik toch of ze op de foto wil. Yes en ze is enorm vereerd! Wat een beauty!

Ja hoor, we boffen echt weer en zitten letterlijk midden in een supriseparty. Binnen de kortste keren zijn wij ook nat van het bier wat over de jarige heen wordt gegoten en horen we er ook bij het feest🤣

Eenmaal weer terug in het hotel snijden we nogmaals in de bagage. Morgen starten we maar laten toch nog wat kilo’s achter. Dat nemen we over 4 weken wel weer mee. Less is more op deze tocht:)

Liefs van ons Jan en Marlies

PS bedankt voor jullie  reacties🤗