Tegenvallertje.

Tegenvallertje.

In de avond kijken we altijd vast even in het boekje wat de route ons de volgende dag brengt, welke plaatsjes we niet mogen missen en hoe zwaar de etappe is. Voor morgen staan er weinig echte klimmetjes in de tekst, dus maken we een verwachting van ‘makkie’.

Als we ‘s ochtends wegfietsen merken we meteen dat er een pittig windje staat. En je voelt hem al aankomen precies tegen. De route is weer prachtig vandaag. Nog steeds zijn we omgeven door de enorme grote  bergen. We blijven de snelstromende rivier volgen waar ook elke keer ons oog naartoe wordt getrokken. Wat een vaart en kracht heeft dat water. 

Jan wordt steeds meer bedrever in het besturen van de drone. Wanneer er twee boten aankomen raften is hij juist aan het filmen op een brug. Het levert spectaculaire beelden op als hij de drone met ze meestuurt onder de brug door. We lunchen meestal langs de kant van de weg. Bankjes zijn er genoeg. Moet ook wel want hier hebben ze over toeristen niet te klagen. We rijden langs volle campings en het is op de route een druk verkeer van wandelaars en fietsers. We zien ook veel gezinnen op mountainbikes, vaak nog met jonge kinderen al dan niet op een aanhangfiets.

Tijdens de lunch merken we allebei op dat het iets minder vlot gaat. Het zijn veel korte stukken klimmen en dalen gecombineerd met wind tegen is het hard werken, of dachten we er net iets te makkelijk over. We nemen het er van en gaan ook nog pootje baden in de rivier. Daar koelen we behoorlijk van af.

Als we later in de middag stoppen om wat drinken zien en te kijken voor een slaapplek zien we op internet dat er grappige grote ‘wijnvaten’ vlakbij ons worden verhuurd om in te slapen. Ze zien  er geweldig uit en met echte bedden! Gelukkig is er ook nog plek. Wat zijn ze in het echt leuk! Even douchen en het is ons weer gelukt om op een topplek te zitten. Wat zijn we bofkonten. 

Net als we samen de route bekijken horen we in de avond een helikopter achter ons boven de berg rondcirkelen. Duidelijk zoekende naar iets of iemand. Het duurt even maar dat zien we toch echt dat er iemand per banaan in de lucht wordt weggevoerd. Wat een spectaculaire reddingsoperatie om te zien. Heftig voor het slachtoffer maar mooi dat deze hulp mogelijk is.

Morgen fietsen we naar Innsbruck waar we een klein stukje hulp pakken van de trein. Het is anders een heftige klim. 9 kilometer constant 9-10% voor mij echt teveel. We besluiten samen om zover mogelijk naar huis te fietsen en nu alleen een klein stukje te skippen. Volgende week woensdag moeten we thuis zijn. De tijd vliegt als je het leuk hebt. We zien wel hoever we komen en waar we uiteindelijk de trein moeten pakken of Tom vragen om ons op te halen. Gelukkig is het nog niet zover.

Liefs van ons Jan en Marlies