De Alpen nu echt in zicht.

De Alpen nu echt in zicht.

Het zit niet mee met het matje. Vannacht weinig geslapen,ik lag inderdaad niet op de grond maar daar was alles mee gezegd. Moe en brak sta ik op. We starten daarom rustig op. De camping ligt aan een meer waar Jan nog gaat vliegen met de drone en ik drink op mijn gemak een kopje koffie om wakker te worden. Vandaag wat meer klimwerk, de bergen worden ook steeds hoger en mooier om ons heen.

Onze gedachtes komen tijdens het fietsen steeds meer in ruststand. In het begin zagen we in zuid Italie overal om ons heen oudere mensen vaak vergezeld van hun kleinkinderen. Onze gedachtes gingen uit naar onze ouders. Hoe jammer het is dat ze er niet meer zijn, maar ook haalden we allerlei herinneringen op van wat we allemaal met ze hebben gedaan. Vaak had ik ik hierbij het ‘ach ja dat was toen’ gevoel. Nu zien we overal kinderen en denken veel aan onze eigen kinderen en kleinkind. Over de vakanties die we met ze hebben hebben gemaakt en hoe groot ze nu al zijn. Langzaam aan komt er ruimte voor gedachtes over de toekomst. Mijn nieuwe uitdaging. Na jaren groep 7/8 nu groep 2/3. Ik krijg er zin in.

In de middag houden we een siësta tussen de boomgaarden. We rijden al twee dagen tussen de enorme velden met appelbomen. Ik maar denken dat de Betuwe veel appelbomen had. Ze zijn trouwens erg lekker:) Wanneer we weer opstarten is het al wat later in de middag. Eindelijk komen we op gang. Wanneer we willen stoppen blijkt de camping gesloten. Ze zijn aan het verbouwen. Dan maar door... We hadden het al over door fietsen gehad maar het valt toch iets tegen. Het is een zeer pittige klim en we tellen de bochten af. Hier hebben we eerder gereden alleen toen met een sneltreinvaart naar beneden:)

Nu staan we bijna tegen de bergen aan. Wat een enorme jongens. De mevrouw bij de camping zei toen ik vroeg of ze nog een plekje had voor een klein tentje:” zeker op de fiets!” Ja hoor dat klopt:)

Liefs van ons Jan en Marlies